Tot voor kort aten wij iedere maandagavond bij mijn schoonouders. Dat is nu dinsdagavond geworden, maar dat terzijde. Eerst wilde schoonmama het hele event maar helemaal afschaffen, wegens de steeds grotere omvang van de familie. Maar ze kan het niet laten. Koken voor twaalf man.
Ze kookt dan ook geweldig. Ze gaf er ooit les in en heeft een diploma vis bereiden behaald via de koksopleiding. Iedere week tovert ze weer een maaltijd op tafel, variërend van zuurkool met spekjes, verse vol- au -vent tot varkenshaas met sinaasappelsaus, meestal ook nog met een salade naast de verse groentjes erbij. “Dat is nikske” zegt ze als je haar bedankt voor het eten, en vervolgens: “Het is maar iets simpels”. En dan gaat ze weer verder met roeren in een pan of dingen in de oven zetten, of thee maken voor het hele spul, terwijl ze ondertussen snotneuzen afveegt (van de kleinkindjes), discussieert over iets uit de krant, een baby op de arm heeft of een was vouwt.
Ik ben zelf geen huishoudelijk wonder dus van dit alles altijd zeer onder de indruk. Zeker omdat ze er, voor zo’n avond, al een dag met allerlei administratieve taken op heeft zitten, op de kleinkinderen heeft gepast en/of een muur geschilderd en het huishouden deed. Ze heeft in de vier jaar dat ik haar ken maar één keer de puf niet gehad en Chinees op tafel gezet. Ook een keer worstenbrood en appelbollen. Die ik sindsdien niet meer lust, omdat ik juist op die dag voor het eerst hoorde van de ‘verloren maandag’ -traditie (heeft iemand trouwens een idee waar dit vandaan komt?) en toen echt een overkill aan worstenbrood en appelbollen heb gegeten.
Normaal gezien komen er alleen verse ingrediënten op tafel. Maakt ze vooraf een soep of een ander voorgerecht, een andere keer een dessert. Een tarte tatin, verse fruitsalade, cake met aardbeiensaus of een bosbessentaart, en ooit een legendarische Sacher Torte, die nog steeds op mijn ‘ wishlist’ van recepten staat. Een van mijn favoriete hoofdgerechten is ‘Lasagne van tante Joke’, waar nog net niet om gevochten wordt wanneer ‘ie op tafel komt. En altijd als er lasagne op het menu staat en ik vraag naar het recept dan zegt schoonmama: ‘Ja maar nee,’ (dat is zo’n stopzinnetje) ‘Ja maar nee, dat komt van tante Joke, die heeft in Italië gewoond’. Ze is dan zo druk dat ze de eigenlijke vraag weer vergeet, en zo blijf ik in het ongewisse over die geheime touch die er voor zorgt dat de lasagne van tante Joke ver uitstijgt boven de kleffe inspiratieloze eetcafe-brij waar ik het altijd mee associeerde voordat mijn schoonmoeder het me voorschotelde.
Het zit ‘m er vast in dat tante Joke het recept first hand uit Italië meebracht natuurlijk, maar, zo bleek, ook omdat de kennissen die hun versie aan tante Joke prijsgaven, er erwtjes en spinazie door doen en geen champignons en wortels, bijvoorbeeld. En ze maken de béchamelsaus lichter door minder kaas. Maar erwtjes en spinazie, ik zeg het je. Ik heb nog wel eens goede lasagne gegeten, maar niet zo goed als deze. Ik vind het trouwens ook maar eens tijd voor een dikke dankjewel aan schoonmama Christine, voor alle keren dat ze kookt en babysit, mijn inspiratiebron op dagen dat ik niet meer uit mijn ogen kan kijken en toch iets op tafel moet zetten (en ook wat betreft het relativeren van het runnen van een huishouden en het geven van praktische tips, maar dat is weer een ander verhaal).
(P.S: voor de nieuwsgierigen: hierbij een linkje naar het recept van Jeroen Meeus: http://www.een.be/programmas/dagelijkse-kost/recepten/lasagne. Ik hoor je denken: ‘Oh nee, niet van zo’n tv-kok.’ maar het is een lekker recept. Ik vergeet steeds met welk laagje je nu een lasagne begint, zo vond ik de versie van Jeroen. Ik heb alleen een verandering aangebracht, en de tomatensaus heel basic gehouden (saus, gehakt, uitje, knoflook en een scheut rode wijn, en in plaats van de groenten in de saus te verwerken breng ik apart twee laagjes erwtjes en verse spinazie (van te voren geslonken in de pan) aan. Bij de klassieke béchamelsaus doe ik minder kaas, zo smaakt het minder machtig. Zo lijkt ’t wel op de lasagne van tante Joke. Een heel moeilijk recept is het niet, en toch is er iets mee dat maakt dat ik mijn lasagne zo het liefst eet. Het exacte recept? Ik zal er wel nooit achter komen. Of misschien is het gewoon dat ‘ie nog lekkerder smaakt als mijn schoonmoeder hem heeft gemaakt.
carolinelikescoffee 