About

Mijn naam is Caroline, al noemen alleen mijn ouders me zo. De rest van mijn omgeving houdt het op de eerste vier letters: Caro. Ik ben 36 en getrouwd met Tom, 40, en we hebben twee kindjes. Jarenlang leefde ik single in the city, eerst in Tilburg, toen in Antwerpen. Ik ben freelance journalist en schreef artikelen over lifestyle en psychologie, en heb ook nog een tijd parttime in winkels gewerkt. Mijn leven heeft de laatste jaren een grote omslag gekend, sinds ik mijn man heb ontmoet. Nog geen jaar later hadden wij ons eerste kind, waren we verloofd en sinds een jaar zijn we ook getrouwd. En omdat het zo uitkwam en we dit graag wilden, besloot ik een poos thuis te blijven om me fulltime te kunnen wijden aan de opvoeding. Best wel een omschakeling ja. Maar het schrijven kan ik niet laten. Ik werk aan een historische roman en aan deze blog, waarop je kunt lezen wat me zoal bezig houdt. Ik ben een verborgen fashionista met een te dure smaak, maar weet me tegenwoordig in te houden. Ik houd van muziek maar alleen als het nog klinkt als zodanig en niet die muren van geluid waar ik niet wijs uit wordt, van die nirvana-klonen wat niet op Nirvana lijkt maar  gewoon een bak teringherrie is, of mensen die poëtisch doen in de geest van ‘Ik staar uit het raam, ik rooster mijn brood/mijn kat is dood,’ op muziek en daarmee op de radio mogen. Ik keek vroeger wel graag naar enge films, maar niet meer sinds ik moeder ben, ik kan überhaupt nergens meer tegen wat dat betreft. Ik probeer handiger te worden in het huishouden, maar strijken doe ik niet. Ik houd ontzettend van koken en mijn man niet, wat voor hem goed uitkomt, en voor mij eigenlijk ook. Hij zet het vuilnis buiten. Traditioneel? I don’t care. Het staat me tegen dat feminisme tegenwoordig alleen nog maar betekent: ‘worden als een man’ en keuzevrijheid vooral betekent ‘keuzes maken die passen binnen het plaatje dat bepaalde mensen daarbij hebben’ en daar kan ik me soms enorm over opwinden. Ik doe mijn best mindfull te moederen: flexibel zijn en met mijn aandacht in het nu. Ik lees graag en ga naar yoga, maar heb de pest aan meditatiesessies. Ik zou graag weer paardrijden, wat door gebrek aan tijd en mogelijkheden even niet gaat, maar ik dagdroom erover ooit nog eens cowgirl te mogen spelen. Ik ga graag op pad met man en kids: naar het bos of op reis, en af en toe boek ik de oppas zodat wij uit eten kunnen of naar een concert. Ik heb iets tegen rotanmeubels en van die enge frietzak-poppen die vaak voor het frituur staan en hun duim opsteken terwijl ze met zo’n gemene grijns bezig zijn zichzelf leeg te eten. Ik raak vertederd door fris, zacht mos, mensen die ik lief tegen elkaar zie doen en mijn kinderen en mijn man, met wie ik hetzelfde gevoel voor romantiek deel. Zo nodigde hij me vorig jaar uit op een Valentijnsdate naar mijn favoriete winkel: de Albert Heijn -die hij zelf haat- en gaf hij me ooit eens een schattig vleesetend plantje. Ons leven bevindt zich in een fase waar ook veel van onze vrienden in zitten: met kleine kids en weinig tijd voor een sociaal leven, maar als we elkaar zien is het alsof het gisteren was. Gelukkig. Hoe meer ik lees, hoor, en meemaak over ouderschap en gezin, hoe meer ik erachter kom dat al die ouders zich met dezelfde dingen en vraagstukken bezig houden. Herkenbaarheid is daarom denk ik een belangrijk thema in mijn blog.