De kerstvakantie is voorbij en tijdens de feestdagen heb ik oude gewoontes min of meer overboord moeten gooien. Ik heb mijn Sissi-trilogie niet kunnen zien omdat alleen ‘Frozen’ op mocht. De kerstmuziek, -waaronder een leuke cd met allemaal gezellige ouderwetse liedjes van onder andere Bing Crosby en Nat King Cole, werd dit jaar beperkt tot ‘Jingle Bells’ van Sinatra, omdat dit ook het enige was wat op mocht staan. En owee als ik een keer probeerde te zappen naar het kerst hit-album en ‘Wham’ wilde draaien.
Alleen als ik hun lievelingsliedje een keer of vijftien had afgespeeld en ze wat uitgeput begonnen te raken van het rond de tafel rennen en op -en- neer springen (ik deed natuurlijk af en toe ook wel mee) mocht er even wat anders op, en bleek Louie zelfs ‘Bakske vol met stro’ mee te kunnen neuriën. Iedere ochtend werd de boom vanonder gecheckt op pakjes.
Ik genoot van hoe ze genoten van de feestdagen. Met het krijgen van kinderen laat je blijkbaar een paar oude tradities varen en mogen er nieuwe hun intrede doen, maar het hele idee van die boom, pakjes, versiersels en lekker eten, ja, dat stond ze ook wel aan. Waar we ook reden, iedere keer schoten we opnieuw uit onze stoel omdat er een van de kinderen “KIJK, LICHTJES!!!” brulde bij het zien van een met lampjes omlijst raamkozijn of verlichte struik, waar we dan erg om moesten lachen. De kerstboom mag nu de deur niet uit.
Het nieuwe jaar begon ook al goed: Een strakblauwe lucht en een skipiste, en, zo ontdekten we eerder die week: een zoon die zowaar interesse aan de dag legde voor de edele lattensport. Dat was nog even spannend, want met Louie weet je het maar nooit. We wilden hem niet alvast van te voren laten proberen op een borstelbaan uit angst zijn interesse te verpesten door een pushy overenthousiasme, maar kijk, hij vond het écht leuk. Helemaal toen hij eens mee naar boven mocht met de stoeltjeslift, en bij papa tussen de benen naar beneden. Niet dat hij zelf écht skiet, want er was zoveel te zien, bergen en sneeuwkanonnen enzo. Man mocht onze twintig kilo zo’n beetje naar beneden dragen, ware topsport.
Anna, is opeens schoolgaand. Het verliep zoals ik min of meer verwachtte: zodra ze de klas binnenstapte, zag ze me niet meer staan. Ik was niet ontredderd, noch in tranen, slechts wat melancholisch. Thuis begon ik aan wat huishoudelijke taken en deed boodschappen, wat in de war dit ook eens in een half uur gedaan te krijgen. Ze gaat voorlopig halve dagen, maar ik besef dat het al weer tijd is een oude routine te laten varen en langzaamaan over te schakelen op een nieuwe. Opeens ligt de baby-peutertijd achter ons. Ik voelde mij even weemoedig bij het idee dat dit ‘nu al voorbij is’ en waande me bijna overbodig. Totdat mijn dochter me na schooltijd om de hals vloog en zoon in tranen was omdat ik hém nog niet mee naar huis nam (onder de middagpauze spelen ze buiten, en kom ik Anna halen). Hoewel ik me realiseer dat het ouderschap precies dit tot doel heeft, jezelf overbodig maken, geloof ik eigenlijk niet dat dit ooit zo zal zijn. Ik hoop eigenlijk ook van niet, in die zin dat je kinderen nog graag naar je toe blijven komen. Maar heel eerlijk: net dat beetje ruimte om ook weer andere dingen te doen, of het nou gaat over schrijven of ongestoord de ramen lappen, is ook wel weer prettig. En zo krijg ik die kerstboom ook ongezien buiten.
jan8
carolinelikescoffee 