De roze wolk gaat hand in hand met een chronisch slaaptekort, een periode waarin tijd noch ruimte meer lijkt te bestaan. Ook wel het ‘zombie tijdperk’ geheten.
Zo doen wij het al een hele poos met slechts drie uur ononderbroken slaap per nacht. De rest van de tijd zijn we zo’n beetje elk uur wakker, door onze dochter die het concept van doorslapen maar niet lijkt te vatten, en wat wil drinken. Dan haal ik haar maar uit haar bedje, dat in de hoek van onze kamer staat en leg haar naast me. En om zes uur begint ze dan als een enthousiaste Jack Russel te spartelen en probeert in mijn vingers of wat ze ook maar te pakken krijgt te happen, blij en luid kirrend.
Nee, je kunt dan onmogelijk boos zijn, maar het gevolg is wel dat je niet meer functioneert. Ik bevind me tegenwoordig regelmatig op plaatsen waarvan ik me afvraag wat ik daar ook alweer kwam doen (de supermarkt, de keuken) ik begin mensen af te katten en sleep me met moeite door de dagen. En opeens is het dan alweer dinsdag.
Nadat ik onze kleine nachtvlinder eens ergens op een zeer vroeg uur met een knagend schuldgevoel met bed en al in de keuken had geparkeerd (wat ik minuut volhield en waarna ik haar toch maar op mijn arm in slaap liet vallen) besloot ik dat het niet meer kon zo. Niet voor niets is iemand wakker houden een van de bekendste en effectiefste martelmethoden.
Weinig slaap is tot daar aan toe, maar als dit ervoor zorgt dat je verder nergens meer energie voor hebt, de deur niet meer uit wil en overweegt je kind in de garage te parkeren omdat je uit wanhoop niet meer weet wat te doen, dan moet er iets veranderen.
En zo geschiedde. Ik toog naar een lactatietdeskundige, een beetje een enge term voor een vroedvrouw die alles weet van borstvoeding. Een daadkrachtige en lieve mevrouw die naar mijn verhaal luisterde, en concludeerde dat het tijd werd iets strenger voor ons meisje te worden. Ze was goed op gewicht, had verder geen klachten en zou, als ik ofwel ’s avonds groentepap ging geven ofwel een fles ingedikte voeding, toch wel een aantal uren moeten toekomen. Met andere woorden: “Laat haar maar eens wat piepen, want ze is het gewoon geworden steeds wakker te zijn en dan eten te krijgen, dat moet je haar nu afleren.”
Natuurlijk was die gedachte ook al eens door me heen gegaan, maar ik ben dan zo iemand die bang is haar dochter een emotioneel trauma te bezorgen, zoals je dat in opvoedboeken kunt lezen (bioloog Desmond Morris heeft trouwens een prachtig boek over de ontwikkeling van baby’s, waar ik me erg in kan vinden). Maar de expert stelde me gerust.”Je verwaarloost haar toch niet? Dit is een gelukkig kind. Je moet gewoon even kort op de bal spelen.Tenslotte ben je er altijd voor haar, dat weet ze heus wel.” En van iemand die 1200 gezinnen per jaar ziet, wil je dat wel aannemen.
Willen wij dus onze nachtrust terug, dan moet Anna in haar eigen bed en Cold Turky van de tiet, in ieder geval in de uren dat er geslapen moet worden. “Het kunnen een paar lastige nachten worden.” waarschuwde de lactatiemevrouw nog. Toch had ik er nog mijn bedenkingen bij, want wat als ze het heel de nacht op een krijsen ging zetten? Niet gaan kijken zou ik niet volhouden.
Maar het viel mee. Vannacht was de eerste nacht, waarop we haar met reiswieg en al in de box hebben gezet- ze slaapt bij gebrek aan ruimte normaal gesproken in onze kamer. Ze heeft een minuut of twintig gepiept, en sliep toen weer. Vanmiddag sliep ze, met tussenpozen, opeens drie uur, en ook nu ligt ze al drie uur ontspannen te knorren. Ze heeft wat in te halen. En ik vind mezelf niet meer gemeen. Want voor mijn dochter is slapen gezond, en ik vind mezelf uitgerust ook een veel leukere moeder. Hopelijk is het zombietijdperk snel ten einde.
carolinelikescoffee 