Ver weg

“Ik kan niet geloven dat we het eindelijk dóen,” zeg ik tegen  man op een avond aan tafel. Over minder dan twee maanden beginnen we aan onze grote reis, gevolgd door een verblijf van een half jaar aan de andere kant van de wereld. 4 jaar lang, of nee, zelfs langer, is er bijna dagelijks over gesproken. Al in het begin van onze relatie begon hij erg veel conversaties met de zinsnede “In Nieuw Zeeland hè….” Of: “Toen ik nog in Nieuw Zeeland woonde…” Alles was beter in Nieuw Zeeland, van het weer tot de vis, het fietsen, het uitzicht en de mensen tot het werken en wonen.

Eerlijk is eerlijk: af en toe werd dat wel eens vermoeiend. Reden we ergens door de bergen in Zuid Frankrijk: “Hé, het is hier net…” “Laat me raden……: Nieuw Zeeland?” (hoewel de vergelijking met Noord-Californië misschien nog net iets vaker viel). Of wanneer manlief voor de zoveelste keer op een NZ-huizensite aan het kijken was, en weer een boerderij met 90 hectare grond wilde kopen. Ja, ze was prachtig, maar gingen we daar echt wonen, tachtig kilometer van de dichtstbijzijnde stad? Nee, dat ook weer niet, concludeerden we dan. Wanneer er een vacature via mail voorbijkwam in West-Australië: “Dat is natuurlijk ook niet slecht.” Of, wanneer we voor de tv zaten te kijken naar een natuurdocumentaire over bijvoorbeeld Canada: “We kunnen natuurlijk ook naar Canada.”

Het idee om nog eens echt een poos weg te gaan, heeft me altijd wel aangetrokken,daar niet van, en aangezien ik er ook geweest ben, weet ik dat het klimaat, de vis, enzovoort er beter zijn. West-Australie en Canada staan op mijn lijstje. Maar ondertussen gingen we ook nog eens niet, om uiteenlopende redenen.

Wanneer je ouder wordt is het niet meer een kwestie van je koffers pakken en gaan. Je gaat bezwaren opwerpen. Je bent eigenlijk ook blij met wat je hebt. De mensen van wie je houdt zijn in de buurt. En, zo zeggen wij vaak tegen elkaar: ‘In feite kunnen wij overal gelukkig zijn’ en dat ís ook zo. En toch kriebelt het. Ja, ik heb dat ook. Het idee dat er een soort van ‘eindhalte’ is, dat er geen grote avonturen meer in het verschiet liggen, ook al is het gezinsleven op zich er een, hoor.

En de kinderen, de kinderen Ik geloof  in een bepaalde stabiliteit, maar ook dat kinderen flexibel zijn. Louie begint nu flink te babbelen. Hij heeft nu goed door dat hoe meer woorden hij gebruikt, hoe meer je dingen van mensen gedaan krijgt, of een antwoord terug. Dat het soms makkelijker is dan het op een brullen zetten en dat het leuk is om dingen te vertellen want dan luisteren de toehoorders geïnteresseerd. Al een week lang zeult hij een print mee – die ik voor hem afdrukte terwijl ik in ons archief op de computer bladerde- van een foto die genomen is in Zweden, waar hij een heuse oude locomotief probeert te omhelzen. In zijn enthousiasme struikelt hij over de woorden als hij hem aan zijn juf laat zien: “LocomoZwedentief! Geweest!” Zij kan hem al amper volgen, hoe moet dat dan met mensen die zijn taal niet eens spreken? En zal Anna’s woordenschat zich voortaan in het Engels ontwikkelen?

Daar komt bij dat Kiwi’s- zoals de locals daar zichzelf noemen, toch al een heel raar accent hebben, waardoor we hun ook niet altijd even goed verstaan, getuige het stuk chagrijn van de immigratiedienst in Londen dat ik eerder aan de telefoon had, en die klonk alsof ik haar stoorde in haar verveling (denk: ” computer-says-no” uit Little Britain)i “Is it an option to go for a resident visum, if we are leaving within 3 months?” “Compu ‘er says no.”

Om mensen te doen stoppen met bellen, hebben ze een website vol informatie, maar uiteraard wil ik wel zeker zijn dat ik alle goede documenten opstuur -inclusief paspoorten- eer ik alles straks weer retour afzender krijg en het niet op tijd in orde is. Uit de hele toestand blijkt dat ze je nou niet direct graag zien komen. Zo heb ik met een lijvig boekwerk aan documenten en foto’s moeten bewijzen dat ik niet alleen met mijn echtgenoot gehuwd ben bij wijze van ticket naar het buitenland (en, om zeker te zijn van mijn vertrek, ook maar even twee kinderen heb gekregen). Een klusje waar we al even zoet mee zijn geweest. Omdat natuurlijk alle administratie  uit voorgaande jaren ergens bij een boekhouder of in een doos ligt, we uit duizenden foto’s een soort van chronologisch verhaal moesten verzamelen en omdat blijkt dat je voor officiële vertalingen stempels nodig hebt die je in Brussel moet gaan halen. Ondertussen zoeken we naar een huis, een auto en leggen lijstjes aan, en blijf ik maar het gevoel hebben dat ik dingen over het hoofd zie.

Maar we gaan. Het land, dat de afgelopen 4,5 jaar zo’n beetje iedere dag genoemd werd in de een of andere context, het is geen loze droom. Ik maak mij geen illusies. Er zijn momenten waarop ik me afvraag: was dit een goed idee? Maar toch. Het idee om nog eens iets anders te zien. Te weten hoe het is, in plaats van over twintig jaar te zeggen ‘hadden we maar’. Dan mag het van mij gerust een hoop gedoe en zelfs achteraf een mislukking blijken, maar dan kan ik tenminste uit de grond van mijn hart zeggen dat het einde van de straat voor mij nu ver weg genoeg is.